معرفي:
این کتاب خاطرات یک زن بهائی بازگشته به اسلام است.نویسنده در این کتاب علت مسلمان شدن خود را به وضوح شرح می دهد و با تلقی روان و مؤثر از ماجراهای هم زیستی با بهائیان می گوید.رفتار و مناسک آن ها را به نقد می کشد و درباره ی سلطه جویی فرقه ی آن ها قلم فرسایی می کند.
نویسنده در این کتاب به زبان روایت، از کار گسترده، هدفمند و تخریبی بهائیان روی ذهن و ضمیر پاک کودکان پرده بر می دارد و خواننده را به اردوهای مختلط بهائیان به منظور هنجار شکنی در جامعه مسلمانان توجه می دهد.هم چنین به شکلی دقیق و مؤثر درباره ی تساوی زن و مرد از دیدگاه فرقه ی بهائیت روایت می کند و اینکه هر دوی آن ها چگونه اسیر برنامه های تشکیلاتی بهائیت هستند.
کتاب حاضر راوی خاطرات زنی است که شجاعانه از دروغ و سیاهی رو بر می تابد تا در آینه به حقیقت آفتاب سلام بگوید.دختری که به جرم حقیقت طلبی در برابر محظورهای عدیده ای قرار می گیرد اما هرگز به تاریکی باز نمی گردد.او را مطرود می خوانند به گونه ای که حتی از دیدار اعضای خانواده و مادرش محروم می شود.اما از آن جا که نور حقیقت در قلب آینه وارش تجلی یافته است به حول و قوه الهی و به مدد ایمان خویش همه مجازات های محفل مافیایی بهائیت را تحمل می کند تا در میان مردم سرزمینش سربلند تنفس کند و افشاگر این فرقه ضاله باشد.
موضوع جاسوس پروری و مراقبت تشکیلاتی از یکدیگر و اینکه تا چه اندازه بهائیان از یکدیگر ترس دارند و نسبت به هم بی اعتمادند، مورد موشکافی و دقت نظر نویسنده قرار می گیرد.شیوع دروغ و آلودگی در میان سران بهائیت، کوچ و زندگی اجباری، حتی در تعیین محل های زندگی، چگونگی انتخاب همسر و یا جدایی از آن ها از جمله مواردی است که نویسنده به آن ها اشاره دارد و رفتار تشکیلاتی را در شکل گیری آن ها مؤثر می داند.
هم چنین نویسنده به خوبی از پس روایت خشنودی بهائیان از ویرانی ایران توسط عراق و بیگانگی اعضای این فرقه با مهرورزی و دوستی با دیگران برآمده است.